Varoluş

Sonsuz yalnızlığın ortasında

Ne bir pencere

Ne bir nefes

Uzaklardan gelen insan sesleri

- Yakınlardalar oysa

Görüyorum, duyuyorum, dokunuyorum.

Ama hepsi “başkası” benim için

Hepsi yabancılar özüme;

Gördüğümü görmez,

Duyduğumu duymaz,

Hissettiğimi hissetmezler.

Ne acısını bilirler varoluşun

Ne de hazzını.

Ben mi farklıyım,

Yoksa sadece bir tek kişi daha var mı?

Benimle paralel hisseden

Ne sormak gerek bunu

Ne sorgulamak

Herkesin kendine göre bir yaşamı

Kendine göre bir amacı

Kendine göre maceraları ve hedefleri var.

Ama hep ıskalanıyor nedense

Her şeyin altında yatan “varoluş”ları

Günü kurtarmanın, günü yaşamanın endişesi

Bizleri kendimize, kendi varoluşumuza yabancı kılıyor

Oysa neyiz ki birer varlıktan başka;

Topraktaki böcek gibi,

Göklere uzanan ulu ağaç gibi,

Onbinlerce yıla direnen yüce dağlar gibi

Varız bu evrende; bir ol isteğiyle.

16 Nisan 2008 19:10