Ötekim

Şimdi oradasın öyle
Yokmuşum gibi ben
Ya da burada değilmişsin gibi sen.
Kimbilir neler geçti aklından
Kimbilir neler kaldı şimdi
Söyleyeceğin
Bir omuzun yukarda silkinirken bana
Belki de gözlerin kapalı
Ya da duymaksızın söyleyeceklerini....

Ben miyim hatalı
Sen misin yoksa
Kim bilir belki de
İkimiz.

Ya
Bizde değilse hata
İkimiz de masumsak ya
Ya herşey o başkaları yüzündense;
Bazen dost olan
Bazen eş
Bazen en yakınlarımız
Ne yapmalı bu durumda
Sendeki bu naletliği
Silip temizlemek için aklından

Değişelim istersen
Akıllarımızı;
Sen ben ol
Ben de sen
Bakalım kimmiş en nalet görelim o zaman

Korkularımız

Çocukken
En çok babamdan korkardım belki de
Ya da öğretmenimden
Ya da civarın serserisi "Köpek Ayhan"dan

Sonra sınıfta kalkmaktan korktum
Düşüp biryerimi kırmaktan...

Biraz daha büyüyünce
Beni cezalandıracağı söylenen Tanrı'dan korktum.

Zamanla,
Ölümden korkmaya başladım
Annem, babam için kaygılandım

Şimdi,
Korkacağım çok şey var kısa vadede

Ama en çok inan
"Gelecek"ten korkuyorum
"Gelecek" neler getirecek, bilinmez
Oysa benim istediğim;
Sahip olunan çok az şey ile
Çok büyük mutluluklar yaşamak
Gelecekte sadece
Birbirimizi kaybetmekten korkalım istiyorum
Ve daha bir bağlanalım
Sevelim.

Su

Usul usul akan su,
Bilir misin neredir yolun.
Akar gidersin
Aşağı diyarlara

Bilir misin
Neler var oralarda?

Birikip taştığında
Belki öfkeyle
Belki sızarak usulca
Neleri sürklersin peşinde
Ya da kimleri bırakırsın ardında
Bilir misin?

Nereye kadar akıp gideceksin
Nerede durup durulacaksın
Nerede dinginliğe kavuşacaksın
Daha kaç engel aşacaksın
Bilir misin?

Ne sen bilirsin
Ne geçeceğin yollar
Ne de varacağın diyarlar
Tek bildiğin akmaktır
Sonsuz bir döngüyle
Yaşam gibi
Zaman gibi
olduğun gibi olmak için...

Böyle de Ölünür

Bugün
Öldüğüm günlerden biriydi.
Acılı bir ölümdü bu kez;
Birşeyler koparttı benden,
Aldı götürdü.
Oysa daha dün öğrenmiştim
Basit denklemleri çözmeyi.
Daha da çoktu öğreneceklerim...
Ama öldüm bugün
Parça parça.
Aldı götürdü aklımdan bir parça
Ölümüm
Dayanılmaz bir başağrısı bırakarak
Yerine...
Yarı ölüme yatmalıyım şimdi;
Dindirmek için acılarımı;
Tamamlamaya güç bulabilmek için
Eksilenlerimi...

Bilmesinler

Bırak bilmesinler
Ne adını
Ne adımı.
Bırak bilmesinler
Bilmediklerini,
Duymadıklarını,
Görmediklerini.
Bir sen,
Bir de ben.
...

Rüzgar Olsaydım

Belki bir rüzgar olsaydım şimdi
Buradayken orada da olurdum
Sadece bir an sonra.
Usulca dalıp aralarına
Ulu ağaçların
Hışırdatırdım yapraklarını
Denize karşı.

Belki bir rüzgar olsaydım şimdi,
Esip buralardan
Savurup önüme çıkanları
Sana gelirdim
Yavaşça sokulurdum
Pencerendeki kesikten
Aşarak içindeki engelleri,
Odana dolardım.
Teninden yukarı serin serin eserken
Ürpertirdim seni.

Uykuyla, uyanıklıkla karışık
Sarılırdın bana düşlerinde
Dinginliğinde kaybolurdum ben
Isınırken sıcağımda sen.

Kanlıca'daki Yaprak

Sanki yıllardır
Buradaydı;
Şimdi olduğu yerde
Yine sımsıkı bağlı olarak.

Buradan izliyordu,
Olanı biteni
Geleni gideni
Gün doğuşunu ve batışını
Yağmuru ve fırtınayı.

Zaman onu yok ediyordu
O yılmadan direniyordu
Bir bütünün parçası mıydı
O bütünün kendisi mi?
Varlığı bağlı mıydı
Sımsıkı bağlı olduğu yere
Yoksa onsuz olamaz mıydı;
Bağlı olduğu...

Denize nazır böyle
Kanlıca iskelesinde
Koca bir çınarın gövdesinde
Hayat bulan
Kocaman bir yaprak.

Yıllar boyu ölerek
Ve dirilerek yine
Sormakta mıydı böyle
Kendi varlığının bağlarını?

Taş

Hünerli ellermiş,
Onu yapan.
Yoktan varetmemiş belki ama,
Kabadan üretmiş,
Ellerinin marifetini vermiş,
Aklının erdiğini koymuş,
Kolunun gücüyle yontmuş.

Sıradan olabilecekken
Sıradışı yapmış,
Farkındalığını katmış,
Ona farklılık katmış.

Çok sıradan
üstelik de kimsenin dokunmadan
Yanından uzaklaştığı
Bir nesneye bunları katmış.

Böyle olmalı;
İnsan elinin değdiği
Gözünün ucu ile baktığı
Aklıyla tasarladığı.
İster bir resim olsun,
İster bir müzik ya da şiir,
Belki de anlattığım burada
Musalla taşı gibi hünerle dokunulmuş.

Bir caminin önünde
Sevilmeyen
Buz gibi soğuk
Ama herkesin
Bir gün üzerinden geçeceği.

Gözlerindeki Işığı Kaybetme

Şimdi
Uyuyorsun
Yatağında.
Hafifçe üşüyorsun kaydıkça üzerinden yorgan.

Kim istemez ki;
Güzel bir uyku çekip
Kaçıp uzaklaşmak
Acı gerçeklerden.

Kim istemez ki;
Gecenin karanlığı çöktüğünde
Sabah olmasını
Bir an önce.

Gecenin sonu mudur gündüz
Yoksa gündüzün sonu mu gece.
Geceler mi bizi gündüze bağlar
Yoksa gündüzler mi geceye çıkar.

Işığın yanındaysan eğer
Ne gece ne de gündüz
Aklın ışıl ışıldır
günün her saati.

Saklanma artık
Kaçma uzaklara derin uykularda
Kovalamasın kimseler artık seni
Yakalamasın

Aklının ışığı aydınlatsın
Dünyanı da gözlerini de
Gülen gözlerin olsun ışık saçan
Dertlerine derman arayan.

Asla kaybetme
Işığı
Gözlerindeki.